Πρωινό Φεγγάρι

Πρωινός Αναχωρητής

Ο δρόμος μου	Πρωινό φεγγάρι	Οδός Ξάνθου	Ακόμη κοιμούνται οι γάτες...

Μετά την κακοκαιρία των τελευταίων ημερών σήμερα ξημέρωσε με καθαρό ουρανό, ελάχιστο αεράκι. Η πόλη σιωπηλή περίμενε την έλευση του ήλιου ενώ το φεγγάρι δεν είχε ακόμη αναχωρήσει... Η μέρα ξεκινούσε με τις εκκρεμότητες από το χθες πάντα παρούσες. Τέλος πάντων, έτσι είναι...

Βγήκα στο μπαλκόνι γιατί από το παράθυρο είχα δει το φεγγάρι! Μπα τόσο πρωί; αναρωτήθηκα πως και δεν έχει δύσει ακόμη. Έστεκε ψηλά στον ουρανό με τον λαμπρό του δίσκο ολόφωτο. Θα έδυε σε λίγο καθώς η ώρα ήταν περασμένες έξι και μισή.

Πράγματι σε λίγα λεπτά εξαφανίστηκε. Δεν ήταν πια στον ουρανό. Πότε κι όλας διένυσε την τροχιά του ώσπου να βυθιστεί στη θάλασσα - προφανώς... Πολύ γρήγορα πήγαινε να κρυφτεί στην αγκαλιά των παγωμένων νερών που δεν το ένοιαζαν καθώς ήταν υπέρλαμπρο άστρο, φωτεινό τυλιγμένο στην αγέρωχη ψυχρή μεγαλοπρέπεια του.

Καλημέρα είπε, κι έφυγε μάλλον λυπημένο που εγκατέλειπε το βασίλειο της νύχτας.

[Give me a ticket to an aeroplane]