Μια αίσθηση ξενοιασιάς
 |
| Music - Bar Mosaiko |
↓
Δεν υπάρχει πλέον, στη θέση του 2 καινούργιες καφετέριες-μπαρ
Χθες πήγαμε για φαγητό στη Λαοδίκης - στο Burgering-house 
και όλα ήταν θαυμάσια. Η τοποθεσία αναδεικνυόταν από την ηρεμία και λαμπρότητα της ήσυχης νύχτας. Τα μαγαζιά απέναντι ήταν φωτισμένα, στο πεζοδρόμιο βγαλμένες ωραίες γλάστρες με φυτά - (κισσοί, ελιές, μπονσάι) από το κομψό ανθοπωλείο. Η βραδιά κυλούσε ανέμελη, ο αέρας είχε σταθεί κι αυτός να θαυμάσει τον ωραίο φωτισμένο δρόμο - δεν κουνιόταν ούτε ένα φύλλο. Τα παιδιά δίπλα έτρωγαν ανέμελα τα μπέργκερς (όπως είθισθε να τα λένε τώρα) - παιδιά που ήταν ορισμένα imo - με τα μαλλιά τους όπως κατέβαιναν χαμηλά στο μέτωπο αλλά δεν πείραζε ήταν κι αυτό μια στάση ζωής (μάλλον εμφάνισης) καθόλα παραδεκτή.Πήραμε μια σαλάτα με μπέικον, μανιτάρια, iceberg, ντομάτα με ντρέσσιγκ "mustard honey" - πολύ ωραία - κατόπιν το κλασσικό texas με τη σάλτσα μπάρμπεκιου. Η μπίρα ήταν χρυσαφιά με μπόλικο αφρό στο ωραίο παγωμένο χοντρό ποτήρι με χερούλι. "Εις υγείαν!" είπαμε και πιάσαμε τη συζήτηση και μεταξύ άλλων είπαμε και για το ποιος μπορεί να κερδίσει στις εκλογές, κι ας σημειώσω εν παρόδω πως μου φαίνονται πολύ ευτυχείς οι Έλληνες που θα ψηφίσουν την Κυριακή. Εντάξει πέρα απ' τ' άλλα είναι κι ένα σπάσιμο της μονοτονίας η περιβόητη αυτή Κυριακή της 4 του Οκτώβρη '09, μια ευκαιρία για συνάντηση από νωρίς με τους φίλους στο σπίτι, για την προετοιμασία του σπιτιού, για την ετοιμασία του φαγητού ή της ιδέας για την παραγγελία που θα κάνει ο οικοδεσπότης προς το ντελίβερι του εστιατορίου που θα αποφασίσει.
"Πως ήταν όλα;" -ερχόμενος για τον λογαριασμό- ρώτησε ευγενικά το παιδί που μας σερβίριζε. "Θαύμα" είπαμε κι αυτή η απάντηση κάλυπτε και το ιδιαίτερα ικανοποιητικό ύψος του λογαριασμού.
"Από που είσαι;" Ήταν σίγουρα ξένος με ξανθά μαλλιά, ανοιχτό δέρμα, κάπως ιδιαίτερη προφορά στα Ελληνικά. "Από Φινλανδία" μας λέει η μητέρα μου δηλαδή "ο πατέρας σου;" "Έλληνας" "και πως δηλαδή γνωρίστηκαν;" "Ναυτικός, του Εμπορικού Ναυτικού". "Και πως και βρίσκεσαι στην Ελλάδα;" "Από πέντε χρονών που ήμουν, γυρίσαμε". "Πως είναι η Φινλανδία;" "Καμία σχέση - η μέρα με τη νύχτα με 'δω..." "Ωραίο μέρος δηλαδή;" "Αλλιώτικο, ένα μεγάλο δάσος παντού!" "Είμαστε 5 εκατ. κάτοικοι σ' όλη αυτή την τεράστια έκταση!" "Πω-πω! απίστευτο" κι εδώ που είναι 5 εκατ. μόνο στην Αθήνα! "Πρέπει να πάτε οπωσδήποτε Σκανδιναυϊα, θα σας αρέσει, είναι κάτι τελείως διαφορετικό από 'δω."
Κι ύστερα λένε πως δεν γίνεται τίποτε σ' αυτόν τον τόπο. Μα πως; τώρα πια το κακό έχει γίνει! κι ενός κακού μύρια έπονται... Κάποτε όμως πρέπει να σταματήσει αυτή η κατηφόρα. Πως να γίνει; Δεν πάει άλλο. Πρέπει δηλαδή να καταστραφούν τα πάντα;
Η βραδιά στο εστιατόριο κόντευε να φθάσει στο τέλος της κι όταν σηκωθήκαμε να φύγουμε είπαμε "Τι συμπαθητικό παιδί και τι όρεξη για δουλειά". ↑ Μια μέρα πάλι είχε τελειώσει, όμως μέσα σε μια ήρεμη, απρόσμενα θετική ατμόσφαιρα. Μια ελπίδα για κάτι ωραίο, μια αίσθηση ανεμελιάς και ξενοιασιάς μας είχε ξανά κυριεύσει. Photo Original Source
