Παλιό Φάληρο

Βόλτα στο Παλιό Φάληρο

La Pasteria	Εικόνα από το εστιατόριο Pasteria

Η Αγίου Αλεξάνδρου στο Παλιό Φάληρο είναι ένας αγαπημένος μου δρόμος. Ξεκινά από την πλατεία με το υπέροχο στρογγυλό κτίριο του Φλοίσβου και την παραλιακή "promenade" θα την έλεγα απ' όπου η θέα είναι η ωραιότερη της Αττικής. Έχω βρεθεί εκεί και χειμώνα με τα μολυβένια σύννεφα να σκεπάζουν τον ουρανό και τα κύματα της θάλασσας να ξεσπάνε στα βράχια του μώλου. Η εικόνα με τα καράβια στο βάθος που αργοπερνούσαν ή που έστεκαν ακίνητα αρόδο να περιμένουν την είσοδο στο λιμάνι του Πειραιά με την Καστέλα στα δεξιά να απλώνεται στον απαλό της λόφο ήταν απλή και μεγαλοπρεπής σε συνέπαιρνε ηρεμώντας τις σκέψεις στο μυαλό σου.

Ένας καφές στην πλακόστρωτη πλατεία πριν ανηφορίσεις την Αγίου Αλεξάνδρου γεμάτη μαγαζιά, έχει και Benetton και Sisley, καφέ έχει Γρηγόρη, βιβλιοπωλεία Επί Σκηνής, video clubs, σουπερ-μάρκετς έχει Lidl, στο τέρμα της τα εστιατόρια Alladin και Σουζάνα, μετά η κρεπερί-καφέ Κίτρινο και δεξιά στο πρώτο φανάρι αριστερά τα village του Φλοίσβου ένα θαυμάσιο κτίριο με μπλε φώτα τη νύχτα και ωραίο κήπο με καφέ. Αλλά και πιο πριν στη Μαρίνα του Φλοίσβου βρίσκονται τα καφέ της Μαρίνας μπροστά στα σκάφη.

Στο τέρμα της Αγίου Αλεξάνδρου βρίσκεται και το σινεμά Φάληρο όπου φέτος έπαιξε και το Hunter το πιο σκληρό έργο για τη βία στις φυλακές και την επιλογή που κάνει κάποιος και σε ποιο δρόμο μπορεί να τον οδηγήσει.
Με το Φάληρο είμαι πολύ δεμένη γιατί μένει η αδελφή μου Τρίτωνος αλλά έμενε και η μητέρα μου Πρωτέως. Μετά τη Γλυφάδα είναι ένας άλλος προορισμός για μένα. Στο βιβλιοπωλείο επί Σκηνής υπάρχει ο πάγκος όπου είναι αραδιασμένα ένα σωρό βιβλία καινούγιας φουρνιάς, κι ένα ψηλό σκαμνί όπου κάθεσαι και διαβάζεις λίγο από το βιβλίο. Η εξυπηρέτηση ήταν πολύ καλή όπως και σε κάθε μαγαζί. Υπάρχουν και ατελιέ επιδιόρθωσης ρούχων, εστιατόρια Αφροδίτη, Φαληράκι, στη λεωφόρο η Καλντέρα όπου έχω φάει με τη μητέρα μου την ωραιότερη πεσκανδρίτσα με σάλτσα είτε μελιτζάνας είτε ντομάτας. Η οδός Τερψιχόρης με τα δένδρα είναι από τις ωραότερες του προαστίου. Πρωτέως και Τρίτωνος βρίσκεται το επιβλητικό τριόροφο στπίτι του Μένη πάντα με το φως στο δωμάτιο όπου μένει η γιαγιά τους.

Στο Φάληρο βρίσκονται ακόμη παλιές μονοκατοικίες! Αν και πάρα πολύ κτισμένο βλέπεις παλιές μονοκοατοικίες -κτίρια μιας άλλης απαράμιλλης αισθητικής που εμπνέει το αίσθημα μιας αρχοντιάς για πάντα πια χαμένης σήμερα όσο και πολυτελή ή μοντέρνο να δείχνει ένα κτίριο. Εκείνα τα κτίρια δίνουν την αίσθηση της μεγαλωσύνης, της ηρεμίας, της αρχοντιάς, με τα ψηλά παράθυρα, τις πόρτες, τα μπαλκόνια και τους κήπους τους. Στο Φάληρο ήταν και το καφέ "΄Αδωνις" - "πάμε στον ΄Αδωνη για καφέ" του τραγουδιού της Πρωτοψάλτη.
Ένα άλλο σημείο αναφοράς είναι και το ότι η μητέρα μου πήγαινε παλιά για ψώνια εκεί και πολλά βράδια συναντιόταν εκεί με τον πατέρα μου έχοντας πάρει εκείνη το λεωφορείο, στην πλατεία για να πάνε σινεμά στον τότε "Απόλλωνα", αλλά και η μητέρα του Φ. έδινε ραντεβού εκεί με τις φίλες της για τον πρωϊνό προς μεσημέρι καφέ.
Η εκκλησία του Αγίου Αλεξάνδρου δεσπόζει με τον άσπρο της νέο-βυζαντινού θα έλεγα ρυθμού στην αρχή του δρόμου.

Απέναντι το εστιατόριο "Pasteria" από τα πιο ωραία διακοσμημένα που ξέρω - ωραίες τοιχογραφίες στυλ φρέσκο στους τοίχους, αλλά το μείον πως είναι κάπως ακριβό αποζημειώνει η ποιότητα και η πολύ καλή εξυπηρέτηση καθώς και η αμυδρή πάντα αίσθηση πως δειπνάς σε κάποιο εξοχικό μέρος της Ιταλίας.

Γενικά θα έλεγα πως το Φάληρο διατήρησε ή ξέρει να διατηρεί την αίσθηση του μέτρου. Αν και σε όλα είναι πολύ το μέτρο δεν ξεπερνιέται. Έτσι δεν υπάρχει πολυκοσμία, το παλιό δεν έχει εξαφανισθεί όπως στη Γλυφάδα (οι εξαιρέσεις είναι ελάχιστες εκεί) πολλά μαγαζιά αλλά όχι υπερπληθώρα που παραπέμπει σ' έναν άκρατο καταναλωτισμό που φτάνει και στην επιδειξιομανία ή στο fashion victim που μου είναι απεχθές. Η αίσθηση του μέτρου που δεν ξεπερνιέται είναι διάχυτη παντού. Κάποια περιστατικά ας αναφέρω το ότι με γράψανε μια μέρα όπου είχα για λίγο διπλοπαρκάρει χωρίς ν' ανάψω τα αλάρμ, δεν αμαυρώνουν την εικόνα του φιλόξενου και ανθρώπινου Φαλήρου. Πρέπει να σημειωθεί πως οι πολλοί Κωνσταντινοπολίτες που μένουν εκεί είναι στο σύνολό τους θαυμάσιοι και εγκάρδιοι άνθρωποι και θα πρέπει να τους συγχαίρει κανείς για τα θαυμάσια γλυκά και φαγητά τους.