Glyfada - Beautiful city

Κυριακή των Βαϊων Χρόνια πολλά! - Η Μεγάλη Εβδομάδα είναι η εβδομάδα πριν το Πάσχα (από την Κυριακή των Βαϊων το βράδυ μέχρι το Μ. Σάββατο) και ονομάζεται «Μεγάλη», όχι γιατί έχει περισσότερες μέρες ή ώρες από τις άλλες εβδομάδες, αλλά γιατί τα γεγονότα όπου τελούνται και βιώνονται στους Ιερούς Ναούς είναι κοσμοσωτήρια για τον άνθρωπο! Κυριακή των Βαϊων - Η ζωή του παγκάλου Ιωσήφ Ήταν ο αγαπημένος γιος του Ιακώβ, αλλά και αγαπημένο παιδί του Θεού. Είχε πάνω του όλα τα καλά: μεγάλη ομορφιά, πολύ εξυπνάδα αλλά και μεγάλη καλοσύνη, συγχωρητικότητα, ευγένεια, πολύ αγάπη για τους άλλους. Ο Θεός τον αγαπούσε γιατί, παρ’ όλα τα χαρίσματά του, δεν το είχε πάρει πάνω του και δεν είχε χάσει την ανθρωπιά και την απλότητα. Ο Ιωσήφ τηρούσε όλες τις εντολές γι’ αυτό και ο Θεός τον είχε φωτίσει και τον είχε προικίσει επιπλέον με το χάρισμα του να εξηγεί τα όνειρα. Στην ώρα του πειρασμού έδειξε ανεξικακία, υπομονή, απλότητα και συγχωρητικότητα γι’ αυτό και ο Θεός τον ύψωσε σε μεγάλη εξουσία και

Από την εποχή που υπήρχε το cine-Arian στη Γλυφάδα υπήρχε και ο Τάσος. Έβγαινε στο διάλειμμα με τον δίσκο του φωνάζοντας " Εδώ τα φρέσκα! τυρόπιτες, κοκ, νέγροι, σάμαλι "... Με την άσπρη ποδιά, πάντα με γελαστό πρόσωπο, με το χαρακτηριστικό του μουστάκι... Ήταν πασίγνωστος, πήγαινε κανείς σινεμά πρώτα για τα κοκ και τις τυρόπιτες και μετά για το έργο - τέλος πάντων όχι ακριβώς αλλά ήταν σίγουρο πως θα δοκίμαζες κάτι από αυτά. Εγώ έπαιρνα πάντα το κοκ: αφράτο, με φρέσκια κρέμα μέσα στο παντεσπάνι καλυμμένο με πλούσια σοκολάτα. Τώρα όμως δεν υπάρχει αυτή η γεύση  η συνυφασμένη με το σινεμά παρά σαν ανάμνηση. Ωστόσο συνεχίζει σαν διάδοχη κατάσταση, η μικρή επιχείρηση που πουλάει τα ίδια ακριβώς είδη - όπως τότε στην αυλή του θερινού σινεμά. Ώρα για τυρόπιτα! Ο Τάσος βρίσκεται στη Γλυφάδα από το 1955. Σ' ένα ωραίο δρομάκι κοντά στην κεντρική πλατεία Κατράκη - στην οδό Μαραγκού. Δεν υπάρχουν καλύτερες τυρόπιτες στην Αθήνα δηλώνει ο φίλος μου. Στο ίδιο σημείο πάντα, φτ

Η μοναδικότητα του αστικού τοπίου Λισσαβόνα - Πορτογαλία - Ψάρι σε κίτρινο φόντο " Ο δρόμος είχε τη δική του ιστορία " τίτλος τραγουδιού του Μάνου Λοϊζου κι αυτό το χαρακτηριστικό αποτυπώνει ο Λιθουανός καλλιτέχνης του δρόμου Ernest Zach (Zacharevic) με επίκεντρο της ματιάς του τη νοσταλγία. Η νοσταλγία γι' αυτά που χάνονται, γι' αυτά που χαρακτήριζαν τον τόπο, αλλά και γι' αυτά που εξακολουθούν να υπάρχουν (ευτυχώς!) - προσδίδοντας του την ιδιομορφία του. Κυρίως όμως η νοσταλγία των παιδικών χρόνων αποτυπωμένη σε επιτοίχιες συνθέσεις που δίνουν έναν άλλο αέρα αισθητικής στο αστικό τοπίο. Πόλεις όπως η Λισσαβόνα, το Όσλο, μέρη όπως η Κίνα, η Σιγκαπούρη έχουν αναβαθμισθεί αισθητικά με το χρωστήρα της παλέτας του ζωγράφου αποκτώντας έτσι μια άλλη ζωή που προεκτείνει το παρελθόν στο παρόν ομορφαίνοντας το τελευταίο, αφαιρώντας απ' αυτό το απρόσωπο στοιχείο της όψης του. Λισσαβόνα: Lisbon 2015 Πάθος για τον δημόσιο χώρο. Προσόψεις κτιρίων, τοίχοι ταλ